Mama als veilige haven
Als ouder ben je heel belangrijk voor je kind(eren). De eerste levensjaren zijn het belangrijkst. In deze tijd wordt een veilige haven gecreëerd. Een veilige haven is de rustplaats waaruit een kind op onderzoek kan gaan; ontdekken, onderzoeken, experimenteren om zo tot leren te komen. Wanneer het even spannend/onveilig voelt komt het kind uit zichzelf, wanneer het veilig gehecht is, terug bij de ouder voor even een knuffel, knipoog, lieve woorden o.i.d. waar het behoefte aan heeft.
Om als kind zich aan jou als ouder veilig te kunnen hechten is beschikbaar zijn van belang. Logisch denk je misschien. Helaas is menig ouder niet zo beschikbaar als ze zou willen/gewenst is. De beschikbaarheid waar we het in de opvoeding over hebben is niet alleen het fysiek aanwezig zijn, maar ook emotioneel beschikbaar zijn. Dit blijkt wanneer écht je naar je kind kijkt en luistert, dus niet met een half oor. Je kunt jezelf even opzij zetten, waardoor je weet wat je kind voelt en wat het nodig heeft. Hier reageer je op. Het is normaal dat je soms met je gedachten ergens anders zit, maar de rouwende/afwezige ouder heeft hier in zeer grote mate last van.
De rouwende/afwezige mama
Waarschijnlijk heb je al nagedacht in hoeverre jij een veilige haven bent voor jou kind(eren). Hoe jij je als moeder voelt is van groot belang voor de ontwikkeling van je kind(eren). Wanneer je in je gedachten steeds bij vroeger of bij de toekomst bent, ben je afwezig in het hier en nu. Hierdoor ben je afwezig en dus niet optimaal beschikbaar om je kind te begeleiden in zijn ontwikkeling. Door niet toe gelaten en doorleefde pijn, die je door de omstandigheden toen hebt moeten onderdrukken/wegstoppen is gestold. Een stolling heeft effect op de doorstroming van bloed, maar ook in de liefde. Wanneer rouw een groot deel van je leven opslokt/inneemt heeft dit groots effect op je gezin en de rest er omheen. Je bent afwezig, bent snel geraakt boos en/of verdrietig, onvoorspelbaar in je reacties, waardoor anderen niet weten wat ze aan je hebben of wat het zelfs onveilig maakt voor anderen. Ze weten niet waar ze aan toe zijn en kinderen houden je nauwlettend in de gaten. Ze kunnen gaan pleasen. Dit is gedrag waarmee je de ander iets probeert te geven ten koste van jezelf en in hoopvolle verwachting dat de ander jouw behoefte zal vervullen. Op deze manier hopen ze dat jij als mama dus beter in je vel komt te zitten waardoor zij zich rustiger voelen en dus minder alert hoeven te zijn. Ook kunnen ze zich voor je af gaan schermen alsof je ze niet kunt bereiken. De emotionele verbinding wordt hierdoor emotioneel, mogelijk ook door fysieke afstand onderbroken. Dit zijn pijnlijke constateringen wanneer dit zo bij jou en in je gezin zich heeft ontwikkeld. Toch wil ik je moed geven dat het mogelijk is om het tij te keren. (zie hiervoor ook voorgaande blog Een gevuld moederhart)
Het vasthouden van rouw/pijn heeft invloed op jouw (levens)houding. Misschien maak jij je wel heel klein om zo onzichtbaar mogelijk te zijn (praat a.u.b. niet tegen me), je blaast je op alsof niks jouw hart kan raken of wil jij laten weten dat je het moeilijk vindt?
Het laten weten dat je iets moeilijk vindt is noodzakelijk en veel natuurlijker. Rouw/pijn mag worden gezien. Op deze manier leren kinderen dat het bij het leven hoort dat je naast blij ook verdrietig, boos of ook bang kunt zijn. Niet om volledig je hart bij hen leeg te storten maar ze mogen wel zien en weten dat je pijn hebt. Je mag benoemen hoe je je voelt en zeggen dat het niet aan hen ligt. Dat je even goed voor jezelf moet zorgen om zo weer een betrokken mama te kunnen zijn.
Rouw kan zo heftig zijn dat je even niet weet hoe er mee om te gaan. Om jou te helpen worden beschermingsmechanismen actief. Je rent bijvoorbeeld van het een in het ander, gaat emotie eten/ kopen (kleding o.i.d.), vlucht weg in (sociale) media, je richt je volledig op het zorgen voor anderen, …. Het tijdelijk wegvluchten is niet erg. Het kan belangrijk zijn om zo even tot ‘’rust’’ te komen om later anders naar de situatie te kunnen kijken.
Verwarring
Tijdens ons leven, zo ook tijdens rouw is Satan actief. Hij doet zijn best of hoeft soms weinig te doen om maar een beetje verwarring te zaaien door in ons eigen denken de vrede te verstoren wat effect heeft op jouw relatie met God en anderen. Op deze manier word je het zicht ontnomen, waardoor je voorbij gaat aan het onderliggende probleem. Op deze manier voorkomt hij de diepere laag van heling.
Geestelijke gebondenheid
Door ons leven heen probeert Satan ons te overtuigen van onmogelijkheden om God te volgen door ons vooral heel slecht over ons zelf te laten denken en ons als mensen moedeloos te maken. Door als kind vele malen te horen dat je dom, traag, dik, niksnut, leugenaar, … bent, ga je dat geloven. Wat je ouders en andere opvoeders zeggen is namelijk waarheid voor het kind. Ben jij in leugens gaan geloven? Dan leef je ook vanuit die leugen, de houding waar we even hiervoor over hebben gehad.
Ik geloof dat iedere ouder verlangt naar een liefdevol gezin, maar dat dit vaak verstoord wordt door het leven vanuit leugens, oude pijn waarin jij steeds geraakt wordt.
Een voorbeeld: Je had je kind gewaarschuwd dat het iets niet moest doen, omdat de gevolgen daarvan voor hem/haar pijnlijk zouden zijn. Je wilde het er voor beschermen. Toch koos het er voor het toch te doen en inderdaad, in dikke tranen/paniek/verwond o.i.d. Waarschijnlijk plopt er al een situatie in je gedachten. Je reageert direct: ik had het toch gezegd! Je heb niet geluisterd! Tja, dat heb je er nou van enz… In zo’n situatie stel je gehoorzaamheid boven veiligheid en troost bieden. Iets in jou wordt getriggerd; het niet gehoord worden als ouder? Wat pijnlijke herinneringen aanraakt van het niet gehoord/gezien zijn geweest als kind?
Je bent niet de enige die communiceert vanuit pijn. Het zijn de gevolgen vanuit jouw Egypte, de sporen van de zondeval. Hierdoor zijn obstakels in je denken ontstaan. Hier zit pijn, waardoor je dingen eist, handelingen verricht, woorden uit je mond komen die niet passend zijn. Ook hier wil ik opnieuw benoemen dat God zegt in Romeinen 12:2 dat we vernieuwd moeten worden in ons denken, zodat we niet handelen zoals de wereld, maar handelen naar Gods wil -> onderlinge liefde (vanaf vers 9).
Vicieuze cirkel
Vaak gaat de verwarring in je denken héél subtiel. Geleidelijk aan brengt hij verwijdering tussen jou en God en jou en je medemensen; in je huwelijk, tussen jou en je kind(eren) enz.
Verwarring in je denken vertroebelt jouw zicht op alles rond je heen. Hoe kun je jouw kind zien, terwijl je sjouwt en met een zware last, je blik vertroebelt of zelfs naar beneden kijkend, in jezelf gekeerd? Hoe kun je je kind leren om goed voor zichzelf te zorgen wanneer je het zelf niet doet? Hoe kun je kind stimuleren steun te zoeken bij zijn ouders wanneer je voor jezelf hard bent, je verbijt en ook niet de steun zoekt die jij nodig hebt?
Maar… zeg je misschien nu. In hoeverre is het mogelijk om het leven te herpakken wanneer het leven iets heeft verloren of je hart ernstig heeft verwond? De situatie is veranderd. Het doen alsof er niets veranderd is vergt ontzettend veel energie. Je onderdrukt hiermee je gevoelens om de realiteit niet onder ogen te durven zien. Het belemmert je om weer ten volle te kunnen leven.
Er zijn drie manieren waarop je met jouw situatie op jouw levensweg om kunt gaan:
- Kop in ‘t zand steken
- Boos worden op anderen of de Ander, God
- Je laten leren wat Hij wil dat je doet
De bovenste twee zijn menselijke, natuurlijke reacties. De titel van dit blog is: De rouwende ouder; een christen in groei? Laat jij je levensomstandigheden tot zegen zijn om te groeien in relatie met God? Dit is een keuze, om net als de verloren zoon op te staan en te zeggen: God ik heb het verprutst. Ik wist niet hoe het moest en weet niet hoe nu verder, maar ik weet dat ik U nodig heb.
Verlang jij er naar om de vicieuze cirkel in jezelf en daarmee ook in je gezin te doorbreken? Laat je dan vernieuwd worden in je denken.
De blogs zijn waardevol, werpen licht op je situatie, maar helpen je niet de angels te vinden. Deze zijn bij ieder anders en zijn zelf vaak lastig te vinden omdat jij zelf in de situatie zit. Schroom niet om hulp te vragen. Je kunt jaren lang blijven tobben, boekjes, blogs enz. lezen. Hoe fijn zou het zijn om gehoord, gesteund, aangemoedigd en bovenal vernieuwd te worden in je denken waardoor je echt kunt leven!
