De afbeelding herken je misschien al. Inderdaad. Het is Mozes bij de Schelf zee. Het volk Israël was gevlucht uit Egypte. Na enige tijd voelden ze zich in het nauw gedreven. Aan de ene kant de bergen, andere kant het water en achter zich het leger van de farao. Je zou zeggen eindelijk waren ze uit Egypte bevrijd, nu is het lijden toch wel klaar?! Nee, het volk Israël heeft nog een hele weg te gaan. Het komt op Godsvertrouwen aan. Ja, je leest het goed. Het zelfvertrouwen zakte weg, want wat konden zij zelf in deze benarde situatie beginnen?
MAAR GOD was er bij. Hij zag hen in hun nood. Zo ziet Hij ook jou op jouw levensweg. Misschien voel jij je ook wel als de Israëlieten in het nauw gedreven. De paniek stijgt. De angst kun je zo ook letterlijk in je keel voelen, alsof die wordt dichtgeknepen. De vraag rijst: Hoe dan?! Hoe moet dit verder?!
MAAR GOD… handelt zo doordacht! God had Mozes al voorbereid op dit angstige moment. In Exodus 14:4 staat: ‘’En Ik zal het hart van de farao verharden, zodat hij hen achtervolgt’’. Met als doel dat zij zullen weten dat Ik de HEERE ben. Dit mag je zien als een belofte, die God vooraf aan Mozes geeft, zodat hij mag vertrouwen in deze situatie op Hem. Heb jij ook een belofte van God gehad waaraan je je mag vastklampen? Hou je er aan vast! Hij is er bij! De Israëlieten hadden deze belofte niet gehoord. Maar toen zij bang werden, riepen ze tot de HEERE. Daarnaast mopperden ze lekker verder tegen Mozes door hem de schuld te geven dat hen dit overkomt. Dit komt je vast bekend voor. Dit kwaad zit al vanaf de zondeval in ons. Kijk maar naar wat Adam zei: is het niet de vrouw die U….
Gelukkig heeft Mozes Gods belofte vastgehouden en spreekt dan ook het volk bemoedigend toe: ‘’’Wees niet bang, houd vol, zie uit naar wat de HEERE vandaag nog zal bewerken’’. Wat een hoopvolle woorden om aan vast te houden, terwijl het nog niet zichtbaar is.
Maar wat als ik nu geen belofte heb gekregen om aan vast te houden? God zal jouw ogen laten zien of oren doen laten horen op Zijn tijd wat jou mag bemoedigen.
Op een moeilijk moment zat mijn man in de kerk te wapper met mijn bijbeltje. Hij stopte er mee en bleef open liggen op de binnenzijde van de kaft. Waarop al zo’n 15 jaar eerder een belofte van God was geschreven, die ik op dat moment nodig had. En deze gaat nog altijd met me mee. Hij is erbij
