God baant een weg door de onmogelijkheden heen! Dat brengt heel wat emoties met zich mee.
Mozes
Mozes was al enige tijd leider van het volk Israël. Hierin werd hij al klaargemaakt voor de weg die hij met het volk zou moeten gaan. Zo ontstond er bij Mozes steeds meer Godvertrouwen. Het volk had maar weinig vertrouwen in Mozes. Ze hadden gemopperd: waren we maar in Egypte gebleven. Mozes kreeg dus aardig wat te verduren. De moed zal hem vast ook met momenten in de schoenen zijn gezonken, maar Mozes gaf het niet op. Gelukkig was de roeping door God heel duidelijk. God sprak door de brandende braambos tot Mozes. Hij zei: Ik heb het geschreeuw om hulp van Mijn volk in de slavernij gehoord en Ik ken hun leed. Ik ben gekomen om het volk te redden van de onderdrukking, naar een land overvloeiende van melk en honing. BELOFTE! Daarop volgt ook gelijk een opdracht voor Mozes: Ga op weg. Ik zal je zenden naar farao en jij zult Mijn volk uit Egypte leiden. ROEPING. Allerlei tegenwerpingen leven in Mozes hart na een duidelijke roeping, waarin hij echt Gods stem heeft gehoord. Wie ben ik, dat ik naar Farao zou gaan en hen uit Egypte zal leiden?! Weet je wat het mooie is? Op iedere tegenwerping van Mozes antwoord God met wie Hij is! Het gaat er niet om wie Mozes is, maar dat God erbij is!
Herken jij je in Mozes? Ontmoedigd worden door anderen of door eigen belemmerende overtuigingen (bijv. ik kan dit niet, moet ik dat doen), waardoor je blijft zitten waar je zit? Merk je dat je eigenlijk in beweging moet komen om Gods stem te gehoorzamen? Ervaar je die heilige frustratie? Sta op en zet de stap in vertrouwen. Klamp je vast aan Zijn belofte(n) en misschien wel een nieuwe roeping voor jouw leven. God heeft namelijk altijd wel een taak voor je, in welke levensfase je je ook bevindt.
Het volk Israël
Het volk Israël was een gemêleerd gezelschap, zoals alle lezers van deze blog ook zullen zijn. Zoveel mensen, zoveel verschillende verhalen, zoveel verschillende denkwijzen en zoveel verschillende emoties. Laten we er enkele bekijken:
Ik kan me zo voorstellen, dat als je in die menigte staat, Mozes zijn staf op hebt zien heffen en de zee hebt zien splijten je een moment enorm onder de indruk bent. Een moment? Ja, een moment. De Egyptenaren zitten hen namelijk nog steeds op de hielen. Ze waren even door het wonder, in verwondering, vol dankbaarheid, boven de angst verheven. Hun oog werd gericht op Gods daden, maar de satan en hun eigen ik weten zich snel weer te keren tot de angst.
- Angst voor de muren van water, dat die hen zouden overweldigen
- Angst voor de Egyptenaren achter hen wat hun ondergang zou kunnen betekenen
- Verdriet voor wat ze hebben achter moeten laten in Egypte
- Lichamelijke pijn van de slagen van de Egyptenaren en toch niet kunnen rusten, maar hun reis verder moeten zetten.
- Inwendige schade door een te kort aan voeding/vitamines
- Inwendige schade door langdurige stress
Mag de belofte aan Mozes ook een belofte zijn bij jouw vragen, zorgen en nood? God zegt tot jou: Ik zie jou en hoor je roepen of zelfs schreeuwen om hulp. Ik ken je leed, alles wat je bezig houdt. Ook naar jou zal God verlossing zenden d.m.v. Zijn Woord, gedichten, verhalen, liederen, psalmen, mensen o.i.d. die God op jouw pad brengt. Merk op mijn ziel wat antwoord God je geeft!
Wat mooi he, dat we ons niet allemaal in dezelfde fase van ons leven bevinden. Zo mooi bedacht, dat we juist elkaar kunnen bij staan; naar de ander luisteren, bemoedigen, troosten. Wie kun jij laten weten dat je aan hem/haar denkt met een kaartje, telefoontje, bezoekje o.i.d?
De volgende blog zal gaan over: Israël is uit Egypte, maar Egypte nog niet uit Israël.
